De omslag en flaptekst doen vermoeden dat we hier een niemendalletje in handen hebben. Heerlijk voor aan het strand, met niets dan liefde om je in te wentelen, maar het is zeker geen simpel vakantieboek.

‘’January is een hopeloze romanticus die vertelt over haar leven alsof ze in haar eigen feelgoodromans figureert. Gus is een serieus en literair type die gelooft dat ware liefde een sprookje is. Maar January en Gus hebben meer gemeen dan je zou denken. Ze zijn allebei blut. Ze hebben een gigantisch writer’s block. En ze moeten een bestseller schrijven voor de zomer voorbij is’’.

Het verhaal begint wanneer January bij het huisje aankomt van haar inmiddels overleden vader. Ze heeft het geërfd en hoopt er inspiratie op te doen voor haar boek, en het huis daarna te verkopen zodat ze weer wat geld kan verdienen.

Ondanks dat January en Gus alle twee een roerig verleden hebben gaan ze er heel anders mee om. Het enige dat ze gemeen hebben is dat ze de komende drie maanden naast elkaar in hun strandhuis wonen en hun ellende proberen te weg te schrijven. Helaas wil het niet zo lukken met dat nieuwe boek.

Waar January worstelt met geheimen en verdriet, en de drijfveer om licht te schrijven kwijt is, zoekt Gus juist het omgekeerde op door onderzoek te doen naar zelfmoordcultussen en deprimerende interviews. Dit boek is dan ook zeker niet alleen maar zoetsappig en licht (Gus zou dat nooit tolereren).

Centraal thema in het verhaal is angst en verlies, maar ook vriendschap en kracht om jezelf weer te hervinden. Ik vond de ondersteunende personages ook erg leuk omschreven. Zo was Shadi, de beste vriendin van January, er door appjes en telefoontjes het hele verhaal bij, net als Pete, de tante van Gus. Pete is eigenaar van de lokale boekwinkel en koffieshop en organiseert bijeenkomsten voor de leesclub. Je zou ze zo willen bijwonen.

Als blogger vond ik het schrijfproces van January en Gus erg leuk om te lezen. Net als de huizen, spiegelen ook hun werkwijzen elkaar. Ze brengen hun dagen al schrijvende door en beginnen meestal in de keuken. Als ze opkijken van hun laptop kunnen ze elkaar door de ramen zien. Ieder zittend aan hun eigen keukentafel. Na een paar dagen beginnen ze aantekeningen te maken op een notitieblok (in plaats van hun mobiel te gebruiken) en houden het blok omhoog voor de ander. Om de teksten moest ik af en toe hardop lachen.

Stranddagboek is typisch zo’n boek dat je meteen pakt in het eerste hoofdstuk. Bovendien schrijft Emily Henry gewoon heel fijn en beeldend. Mijn boek was zo uit en ik was eigenlijk verrast. In positieve zin dan. Ik hou van het contrast van de zware en lichte delen van het boek. Ja, het neemt je soms mee naar de duisternis, maar het leidt je ook weer terug naar buiten, waar het licht is en de zon schijnt.

Het is lief, scherp en soms buitengewoon grappig. Daarom geef ik het boek vier sterren.

Voor meer informatie kun je terecht bij uitgeverij The House of Books.

Welk boek ligt er op jouw nachtkastje? Vertel het me op @incrediblybookworm en in de reacties hieronder!