Als klein meisje droomde ik stiekem van om dagenlang rond te vliegen in de lucht. Als ik mijn ogen dicht deed kon ik voor mijn gevoel opstijgen, alsof de lucht onder me vandaan verdween en ik gewoon bleef hangen.

Vliegende dromen

Als ik dan mijn armen wijd deed, kon ik sturen en schoot ik als een raket de lucht in. Ik vloog over regenbogen heen, tussen donderwolken door en duikvluchten makend boven de zee. Het leek me fantastisch.

Later werden mijn dromen wat minder uitbundig. Alsnog avontuurlijk, dat wel. Geïnspireerd door Sjakie en de Chocoladefabriek, dompelde ik me in gedachten onder in een bad van chocolade in mijn eigen banketbakkerij. Ik bakte er volop op los, van huizenhoge knalroze en met suikerspin behangen grote taarten tot dikke gevulde koeken vol ambachtelijke amandelspijs. Het leukste leek me nog al die blije mensen in mijn winkeltje. Want wie gaat er nou niet blij de deur uit met een tas vol lekkers?

Opgroeien

Inmiddels zijn we jaaaaren verder. Vliegen kan ik nog steeds niet zonder vleugels van een vliegtuig of een parachute. Mijn banketbakkersdroom viel in duigen toen op een kinderfeestje bleek dat mijn handen te veel zweten om deeg goed bij elkaar te houden. Een groot deel van mijn dromen heb ik dan ook bijgesteld.

Daar waar ik vroeger groots droomde, kan ik nu al gelukkig worden van hele kleine dingen. Van een wasmand die een paar uur leeg is (krijg jij dat ooit voor elkaar)? Als mijn gezin de vaat zelf eens in de vaatwasser zet. Als mijn kinderen een half uur lang geen `mamaaaaaahaaa´ roepen.

Stiekem droom ik van een avond waarop ik helemaal niets hoef. Geen was die gevouwen hoeft te worden. Een stofzuiger die in de kast kan blijven. Broodtrommels die niet gevuld hoeven te worden. Even tijd voor mezelf.

Op zoek

Soms vraag ik me wel eens af waar in mijn leven het keerpunt is geweest. Was het toen ik moest nadenken over mijn vervolgopleiding naar de middelbare school? Of al eerder, toen ik al voelde dat er in de maatschappij van je verwacht wordt dat je vooral maar doet wat normaal is. Dus vooral niet te groots denken, dat is niet realistisch. Misschien was het tijdens mijn eerste baan, waarin ik niet onder wilde doen voor de rest en zo´n 80 uur per week werkte.

Het is zo zonde dat onze natuurlijke creativiteit en verbeeldingskracht zo snel verdwijnt. We kunnen de wereld en vooral onszelf zo veel plezier doen dit vast te houden.

Uitnodiging

Stimuleer je kinderen groots te blijven denken en dromen. Deel jouw eigen grote (misschien onrealistische) dromen en de stappen die je gaat zetten om daar dichter bij in de buurt te komen. Je kind komt vast met heel veel creatieve ideeën die jou ook weer verder helpen.