’Zo, jij hebt ook niet het figuur van een lezer’. Ik verplaats mijn blik van het boek in mijn hand naar de man die de opmerking maakt. Wat? Is dat nou een compliment of een belediging? Hij kijkt er niet triomfantelijk of seksistisch bij; en zijn ogen staan oprecht. Als hij wegloopt sta ik nog met mijn mond vol tanden hem na te kijken.

Sommige opmerkingen blijven je een tijd bij. Sterker, het kan je fantasie zo prikkelen, dat je er een blog over schrijft. Mijn hersenen gaan er onmiddellijk mee aan de haal. In mijn hoofd popt Roodkapje op. Het levert een kort doch veelzeggend gesprekje op:

’’Maar oma, wat heeft u grote ogen?’’
’’Ja kindje, dat is om de verhalen beter te kunnen lezen.’’
’’Maar oma, wat heeft u een grote mond?”
’’Ja, kindje dat komt omdat ik zoveel over boeken praat.’’
’’Maar oma, wat heeft u lange vingers?’’
’’Ja kindje, dat komt door het vele omslaan van de bladzijden.’’

Roodkapje kan nog uren doorgaan, oma trouwens ook,
maar dan komt toch de laatste vraag:

‘’Maar oma, wat heeft u een dikke kont?’’
Oma slikt even voor ze antwoord geeft.
’’Ja kindje, dat krijg je van het vele zitten tijdens het lezen.’’

(PLOP)
De fantasiebel spat uit elkaar. Ik trek acuut het boek uit oma haar handen. Dikke kont? Alsof iedere lezer een dikke kont heeft. Geef je dat ondankbare fictieve wicht, met haar rode kapje, de gelegenheid ‘om te shinen’ in je blog, en een nieuwe wending te geven aan het oorspronkelijke verhaal, krijg je dit. Nou, word dan maar weer opgegeten.

In het sprookje valt de wolf hierna met een volle buik in een diepe slaap, maar ik ben helemaal wakker, want hoe ziet het figuur van een lezer er dan eigenlijk uit en wat bedoelde hij met ook? Hoezo ook? Wat heb ik behalve dat figuur nog meer niet, of juist wel?

(SLIK)
Ben ik dan wel een echte lezer?
Ik voel de volgende vraag alweer opkomen.
Wat is echt? 

(STOP!)
Gek genoeg roept dit blog alleen maar meer vragen op. Tijd dus om er een eind aan te maken, want het antwoord is eigenlijk simpel. Dit figuur, heb ik juist vanwege het vele lezen. Iedere dag ben ik bezig met boeken. De goede man moest eens weten, hoeveel werk het is om mijn exemplaren van kast tot kast te sjouwen en actueel te houden. De eeuwige jacht naar aanwinsten houdt niet op. Niet vanzelf. Wekelijks ren ik van boekwinkel naar boekwinkel, rij ik langs de kringloop om gemiste exemplaren te zoeken en series compleet te maken en speur ik tijdens de fietsrondjes naar leuke minibiebjes, enkel en alleen om te zien wat erin staat.

Ik bedoel maar, lezers zijn als boeken

Dik, dun, groot, klein, spannend, romantisch enz. Om braille en luisterboeken niet te vergeten. Ieder boek heeft zijn eigen unieke inslag en lezer, dat maakt het nou juist zo heerlijk. Iedereen kan het, of je nu kinderboeken, literaire werken of pulp leest.

Nu mijn hersenen eenmaal ratelen, poppen er meteen nieuwe vragen op.
Hoeveel procent van de lezers zal eigenlijk ook schrijven?
En hoe ziet het figuur van een schrijver er eigenlijk uit?

Weet jij het?
Schrijf het dan hieronder in de reacties, of vertel het me op mijn Insta account @incrediblybookworm